پسركم داره بزرگ ميشه

چشام و بستم و باز کردم و روزها گذشت و پسرکم بزرگ شد.انگار همین دیرزو بود که

یه پسر

کوچولوی ناز نازی رو گذاشتن بغلم.همون وقت بود که یکی توی گوشم زمزمه کرد:ساناز

مامان شدی.خیلی مسوولیت رو شونه هاته.از پسش بر میای؟و من در حالی که دستای

کوچولوی پسرم و لمس می کردم لبخند زدم و گفتم حاضرم.من مامان می شم و همه

مسوولیت های این مادر بودن رو به جون می خرم.حالا ٥ ماه گذشته. من سعی خودم و

کردم.با همه توانم سعی کردم.می دونم خیلی جاها کم گذاشتم.می دونم خیلی وقتا

عصبانی

شدم.اما تمام تلاشم رو كردم و ميكنم..................دیشب خوابیده بودی.

نوازشت کردم.اشک تو چشام جمع شده بود و هی از خودم می پرسیدم یعنی می تونی

این موجود دوست داشتنی رو خوشبخت کنی؟یعنی می تونی تا آخر تا جایی که نفس

داری مراقبش باشی؟پشتش باشی؟دوستش باشی؟همدمش باشی؟